Instruma

Akordeon

Akordeon (fr. Accordéon) – instrument muzyczny zaliczany do grupy aerofonów[1][2] bądź idiofonów dętych (patrz niżej). Jest rodzajem harmonii, opartym na stroikach przelotowych. Prąd powietrza, zagęszczony przez ręcznie poruszany miech, wywołuje dźwięk, wprawiając w drganie stroik. Początkowo działał przy użyciu miechów nożnych, które z czasem zostały zastąpione przez miech ręczny. Instrument ten z prawej strony ma klawiaturę klawiszową (lub guziki w przypadku akordeonu guzikowego), a z lewej guziki (dźwięki basowe, akordy oraz – choć nie zawsze – specjalny manuał melodyczny zwany barytonem).
Niektórzy instrumentoznawcy umieszczają akordeon w grupie idiofonów[3][4], jednak twierdzenie to jest kontrowersyjne, gdyż idiofony same w sobie są źródłem dźwięku, zaś w akordeonie stroiki wprawiane są w drgania poprzez słup powietrza - tak, jak w przypadku aerofonów. Przyporządkowanie akordeonu do idiofonów wynika natomiast z uznania za źródło dźwięku samych stroików, a nie przepływającego przez nie powietrza.

Handdine, prototyp akordeonu, zbudował w 1822 roku Fryderyk Buschmann. Akordeon we współczesnej postaci skonstruował w 1829 roku Cyrill Demian, w Wiedniu.
Budowa instrumentu

Strona basowa: guziki ułożone w rzędy i szeregi. Szeregi są ułożone według koła kwintowego, dwa pierwsze rzędy wydobywają dźwięki pojedyncze, rząd trzeci akordy durowe, czwarty akordy mollowe, piąty czterodźwięki septymowe, szósty trójdźwięki zmniejszone.
Strona melodyczna – może posiadać klawiaturę typu fortepianowego lub guziki ułożone chromatycznie w pięciu lub trzech rzędach.